Το καινούριο μου ιστολόγιο, ΕΔΩ!
συνεχίζεται εντός...

Στη λίστα που ακολουθεί έχετε στη διάθεσή σας όλα τα κείμενα που ανέβασα στα «μυστικά του Κόλπου» για την υπόθεση του διαδρόμου 10/28, ως τις αρχές Νοεμβρίου 2006. Τα «μυστικά του Κόλπου» δεν λειτουργούν πια. Όποιος θέλει να δει αν υπάρχει κάτι καινούριο για το διάδρομο, ας κάνει μια βόλτα ως το ιστολόγιο Ο διάδρομος και ο Θερμαϊκός.

Επειδή τα κείμενα είναι πολλά, συνιστώ στον επισκέπτη να δει πρώτα εκείνα που είναι μαρκαρισμένα με * * *. Όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου για το θέμα, το μέηλ μου είναι panosz@otenet.gr

___________



* * *Μια φωτογραφία, πόσα μπορεί να πει;

Που τον πήγατε κε Σουφλιά;

Στο εργοτάξιο του 10/28: τι δεν είδε ο Κ. Καραμανλής

* * *Ο δήμαρχος Αντώνης Ματζάρης για το διάδρομο 10/28"

Ο διάδρομος 10-28 και τι πρέπει να γίνει τώρα

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει δίκιο!

Ο Καραμανλής στο εργοτάξιο του αεροδρομίου

Τι γίνεται με την επέκταση του διαδρόμου 10/28;

* * *Η Λάρνακα μας δείχνει τι θα συμβεί στην Περαία και την Καλαμαριά...

Η δεύτερη συνάντηση για το Θερμαϊκό

ΣτΕ: Αναβολή

Μια προκήρυξη και μια ανακοίνωση

Εφημερίδες της πλάκας...

Ελληνοϊσπανική σύμπραξη σε δυο γελοιογραφίες

Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος για το διάδρομο 10-28

Τι λέμε, πως το λέμε, πότε το λέμε...

Η συνάντηση για το αεροδρόμιο

Μια υπόθεση εργασίας

Κυριακή κι απόβραδο (ανανεωμένο - άλλαξε η μέρα!)

Τα "μυστικά του Κόλπου" στο Δελτίο του ΤΕΕ

Μια εκδήλωση που θα μπορούσε να είναι λαϊκή συνέλευση

Λαϊκή συνέλευση για τον διάδρομο 10-28

Ο δρόμος του διαδρόμου

* * *Ένας καθηγητής του ΕΜΠ για την επέκταση του διαδρόμου 10-28

Ημίαιμος και "Μακεδονία" ή αντιστρόφως

rockordie για το αεροδρόμιο

Κώστας Ζουράρις!

Ο Ημίαιμος απαντά στο ΥΠΕΧΩΔΕ

Θεσσαλονίκη: Εννέα ερωτήσεις και απαντήσεις για το αεροδρόμιο και τον Θερμαϊκό (updated)

Το YΠΕΧΩΔΕ απαντά στα μυστικά του Κόλπου

Μια φάλτσα "ΦΩΝΗ"

Ήμαρτον, Παναγία μου...

Η επέκταση του 10-28 και ο δήμαρχος Θερμαϊκού

Δεν είναι όλα μαύρα!

Νέα άποψη για το αεροδρόμιο;

* * *Κύριε Γιώργο, μας ακούτε;

* * *Σκάλες και άμμος

* * *Ερωτήσεις σε πολιτικούς και "παράγοντες"

Ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Η Χρύσα για την επέκταση

QUIZ!

Έγκλημα αδιαφορίας!

Στου κουφού την πόρτα;

Πανεπιστημιακός Λόγος

Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα...

Ανακεφαλαίωση

Μια μικρή εξωτική ιστορία

Ο χρόνος που μετράει...

* * *Τι θέλετε από αυτή τη ζωή;

Help!

Η επέκταση του αεροδρομίου

Ποιός φούρνος γκρεμίστηκε;

ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ο ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ

Οι εκλογικές ανάγκες, πρωτοσέλιδες επιθυμίες

* * *Ο Θερμαϊκός κινδυνεύει ή λέγονται υπερβολές;

Η Κυβέρνηση και ο διάδρομος 10-28

Χωρίς λόγια

* * *Μπάζωμα στο Θερμαϊκό; Όχι, ευχαριστώ!
συνεχίζεται εντός...

Μετά από 14 μήνες παρουσίας και 457 ποστ, τα "μυστικά του Κόλπου" τερματίζουν σήμερα την καθημερινή (σχεδόν) παρουσία τους στην μπλογκόσφαιρα. Χωρίς απολογισμούς και πολλά λόγια. Το υλικό που έχω ανεβάσει θα παραμείνει στη διάθεση των επισκεπτών. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους και όλες για το κοινό μας ταξίδι και σας εύχομαι καλή συνέχεια!
συνεχίζεται εντός...

Και βέβαια τ’ άκουσες… Πήγα στο μπλογκ σου όμως και είδα πως ασχολείσαι με άλλα μαντάτα, ενδιαφέροντα μεν, αλλά που θα μπορούσαν να περιμένουν λιγάκι.

Γιατί το θέμα ΔΕΝ πρέπει να περάσει στο ντούκου. Ειδικά από σένα, που έχεις καταναλώσει άπειρα bytes να μας εξηγείς πόσο καλός δημοσιογράφος / εκδότης / άνθρωπος είναι ο κύριος που έγραψε το editorial.

Φυσικά, υπάρχει και η περίπτωση να συμφωνείς μαζί του, ότι καλώς έπραξε. Νο πρόμπλεμ – γράψτο όμως! Ή, αν διαφωνείς (είμαι σίγουρος γι’ αυτό) τότε πες το ΔΗΜΟΣΙΑ, από το μπλογκ σου. Όπως από το μπλογκ σου έγραψες τόσα αγαπησιάρικα πράγματα γι’ αυτόν και το έντυπο που εκδίδει.

Τι με κόφτει εμένα θα μου πεις… Έχω ήδη εξηγήσει γιατί με ενδιαφέρει όλη αυτή η ιστορία: δε θέλω παιδονόμους / εισαγγελείς / φόβο στην μπλογκόσφαιρα. Επιπλέον, εδώ είχαμε απόλυση ενός μπλόγκερ απ’ τη δουλειά του, μετά το outing που υπέστη στο editorial. Κι αυτός ο μπλόγκερ σήμερα ήταν ο μανιφέστος, αύριο (αν δεν μπουν στη θέση τους τα πράγματα ΤΩΡΑ) μπορεί να είναι οποιοσδήποτε άλλος, επειδή δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις…

Δε χρειάζονται υποδείξεις! Η μπλογκόσφαιρα μπορεί και πρέπει να αυτορυθμίζεται. Κι αυτοί που τις επικαλούνται, αποδεικνύεται τώρα πως είναι οι ίδιοι εκρηκτικές εστίες απο-ρύθμισης!

Δε σε ξέρω, δε με ξέρεις – το «Ανδρέας» δεν ξέρω κιόλας αν είναι το αληθινό σου όνομα, το είδα γραμμένο στου Μακμάνους, γι’ αυτό το χρησιμοποιώ (αλήθεια, γνωριζόσαστε με τον Μακμάνους;)

Θα κλείσω με δυο μικρές εξομολογήσεις, δίκην παραβολής.

Όταν μαινόταν ο πόλεμος στο Λίβανο, ένας καλός μπλόγκερ μυκτήρισε (κορόιδεψε) τον επικήδειο λόγο που έβγαλε ο πατέρας -συγγραφέας πάνω από τον τάφο του παιδιού του.

Και λίγο παλιότερα, όταν μαινόταν ο πόλεμος για τη «χωματερή ιδεών» στην ελληνική μπλογκόσφαιρα, ένας άλλος καλός μπλόγκερ έγραψε ότι όσοι ιστολόγοι αντιδρούν στην κριτική του Γιαννακίδη διαθέτουν λόγο που «μυρίζει φασισμό» (ή κάπως έτσι).

Δεν είπα τίποτε τότε, αλλά έκτοτε δεν ξαναμπήκα στα ιστολόγιά τους. Κι όταν βλέπω τώρα την αναγγελία κάθε νέου τους ποστ στο μόνιτορ, ούτε καν στέκομαι να διαβάσω τις πρώτες αράδες.

Αυτά!

_________________

Η εικονογράφηση είναι …φρεσκότατη (απογευματινή!), και στάλθηκε από τον δημιουργό της, με το ακόλουθο σημείωμα: This is the terrible result of my anger after reading the LIFO editorial. She is fresh and worm, but unfortunately dead.
συνεχίζεται εντός...

Το ρεζουμέ από το editorial του κ. Τσαγκαρουσιάνου είναι «ας έρθει επιτέλους το κράτος στα μπλογκ, να βάλει μια τάξη!». Με τα επιχειρήματα που επικαλείται δεν πείθομαι, αλλά αυτό σε σημαίνει τίποτα. Με ενδιαφέρει η ουσία και η ουσία είναι ότι δε γουστάρω αστυνόμευση / νόμους και ρυθμίσεις (δηλαδή το μακρύ χέρι του κράτους) σε έναν από τους ελάχιστους υπάρχοντες χώρους ελεύθερης έκφρασης. Αυτός ο χώρος μπορεί να έχει χίλια δυο κουσούρια, αλλά τον προτιμώ έτσι όπως είναι τώρα, χωρίς παιδονόμους και χωρίς το φόβο του εισαγγελέα. Αν ακυρωθεί αυτό, χάνεται όλη η ομορφιά του blogging. Μη γένοιτο!

Εύχομαι το editorial της Lifo να μην αποδειχθεί τροχιοδεικτικό για άκρως δυσάρεστες εξελίξεις, αλλά μονάχα μια άτυχη στιγμή – που θα ξεχαστεί.

Με το θέμα έχουν ασχοληθεί (μεταξύ άλλων):

* o pascal, που αναδημοσιεύει σχεδόν ολόκληρο το κείμενο.

* ο justanothergoneoff

* o libertarian, στα κοκκόρια

* ο ΑΝemos

* o A.F.Marx

* o Καλτσόβρακος

ΑΛΛΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΒΡΕΙ!

________________________

Ανανέωση: τι ήθελα να το πω, "άλλο κακό να μη βας βρει"; Απ' ό,τι φαίνεται λειτουργεί ο παλιός λόγος "ενός κακού, μύρια έπονται". Δείτε αυτό εδώ - δε μπορώ να το σχολιάσω ΑΥΤΗ τη στιγμή.
συνεχίζεται εντός...

Βλέπω και ακούω το Μητροπάνο με τα ...σύνολα της ΕΡΤ. Κάτι δε μου πάει καλά - και δεν είναι που εμφανίστηκε γραβατωμένος... Η σεμνή τελετή που προηγήθηκε, παραήταν άνοστη. Τα τραγούδια, όλα (πλην ενός + ...μισού) όλα βγαλμένα από την ίδια κονσέρβα... Ακόμα, νοστάλγησα τον Ιεροκλή και τον Σταρόβα... Νάταν το βιολί αφρικανικό μονόχορδο, θα το παίζανε πολλοί... Από χλίδα πάντως, να φάνε και οι κότες!
συνεχίζεται εντός...

Ψάχνοντας για κάτι άλλο, έπεσα πάνω σ' αυτό το ποστ, του μακρινού Φλεβάρη. Για δείτε το και σεις...

*

Μια και τα σχόλια ήταν για το κάτω κεφάλι των Ερμών, ο Αλκιβιάδης έστειλε και το σχετικό φωτογραφικό ντοκουμέντο.
συνεχίζεται εντός...

Πριν ένα χρόνο προσπαθούσα να δείξω τι ολέθριες επιπτώσεις έχει η αμετροεπής (και ΑΜΕΛΕΤΗΤΗ) παρέμβαση στις λειτουργίες της φύσης – η οποία εκδικείται σκληρά την ανθρώπινη θρασύτητα. Δείτε εκείνο το ποστ, έχει χαρακτηριστικές εικόνες από τη σκάλα των Νέων Επιβατών. Ένας φίλος μου έστειλε χθες μια αφ’ υψηλού φωτογραφία της σκάλας, όπου φαίνεται η εκατέρωθεν προσάμμωση. Όχι όμως όπως είναι σήμερα (σε πολύ χειρότερη κατάσταση) αλλά όπως ήταν το 2001. Περισσότερες λεπτομέρειες φαίνονται με τη μεγένθυση της εικόνας.

Διαβάστε τώρα πως περιγράφει ο Καθηγητής του ΕΜΠ Ιωάννης Κουμαντάκης αυτό που συνέβη στους Νέους Επιβάτες – ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από τον πολύ μεγαλύτερο (τουλάχιστον πενταπλάσιου μήκους) πρόβολο της επέκτασης του Α/Δ Μακεδονία, για να σχηματίσετε μια εικόνα της καταστροφής που είναι (εξαιρετικά) πιθανόν να συμβεί:

Μια πραγματική εικόνα προσάμμωσης που έχει λάβει χώρα στο Δήμο Θερμαϊκού από το 1997 δίδεται στην περιοχή της Σκάλας των Νέων Επιβατών και τεκμηριώνεται σ’ αυτή την έκθεση με φωτογραφικό υλικό που παραθέτουμε στη συνέχεια. Η Σκάλα (προβλήτα) αυτή συνολικού αρχικού μήκους 120 μέτρων, κατασκευάστηκε το 1967-6 8. Αργότερα έγινε επέκτασή της κατά 80 μ. Ταυτόχρονα κατασκευάστηκαν όμοιες προβλήτες τόσο στην Περαία όσο και στην Αγ. Τριάδα. Οι τρεις αυτές προβλήτες κατασκευάστηκαν πάνω σε κολώνες, διατεταγμένες σε δύο παράλληλες σειρές που απέχουν μεταξύ τους περίπου όσο το πλάτος κάθε προβλήτας. Σε κάθε σειρά οι κολώνες απέχουν μεταξύ τους 3 μ., εδράζονται στον πυθμένα της θάλασσας και προεξέχουν από την επιφάνειά της περί τα 2,5-3 μ. Πάνω σ’ αυτές τις κολώνες εδράζεται η προβλήτα, αφήνοντας κάτω από αυτή το χώρο μεταξύ των κολωνών ελεύθερο για τα θαλάσσια ρεύματα και τον κυματισμό.

Αυτού του τύπου οι προβλήτες (σκάλες) δεν προκάλεσαν αισθητά και με εμφανείς συνέπειες προβλήματα προσάμμωσης ή διάβρωσης.

Όμως το 1997 στη Σκάλα των Νέων Επιβατών κατασκευάστηκαν, σε δύο φάσεις, κάθετα στην υπάρχουσα προβλήτα, δύο συνεχόμενα ολόσωμα (μασσίφ) επιχώματα μέσα στη θάλασσα, έτσι ώστε να δημιουργηθεί αλιευτικό καταφύγιο.

Το μικρό αυτό λιμενικό έργο-θαλάσσιο μασσίφ επίχωμα, συνολικού μήκους μικρότερου των 100 m, διατάραξε έντονα την ευπαθή ισορροπία του θαλάσσιου και παράκτιου περιβάλλοντος της περιοχής.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την μεταφορά και απόθεση τεράστιων ποσοτήτων λεπτόκοκκων αμμωδών υλικών, την προσάμμωση με αυτά μεγάλης έκτασης εκατέρωθεν της αρχικής προβλήτας και την μετατροπή της έκτασης αυτής σε στεριά. Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια από την κατασκευή του καταφυγίου, στη θέση της προβλήτας η προσάμμωση έφθασε στα 120 μ από την αρχική ακτογραμμή από την οποία “ξεκινούσε” η προβλήτα.

Δημιουργήθηκαν με τον τρόπο αυτό δύο, περίπου τριγωνικές, νέες επιφάνειες στεριάς από τα υλικά της προσάμμωσης και προφανώς μείωση του βάθους της θάλασσας μέσα στο υπόλοιπο αλιευτικό καταφύγιο.

Το γεγονός αυτό δείχνει ότι ο μέσος ρυθμός προσάμμωσης (τα πρώτα χρόνια) ήταν της τάξης των 40 μέτρων ετησίως.

Η κατάσταση αυτή, που πέραν της προσάμμωσης έχει ως αποτέλεσμα και τη μείωση της έκτασης του αλιευτικού καταφυγίου και άρα ελάττωση της χωρητικότητάς του σε αλιευτικά και άλλα σκάφη, οδήγησε την Τεχνική Υπηρεσία της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης να συντάξει μελέτη για εξάμμωση (αφαίρεση της άμμου) και να εκτελέσει σχετική εργολαβία για την αφαίρεση μέρους της άμμου που είχε αποτεθεί.

Η εργολαβία αυτή εκτελέστηκε (εργολάβος Καματάκης) το έτος 2000. Αφαιρέθηκαν με εκσκαφές 120.000 m3 άμμου και απομακρύνθηκαν από την περιοχή. Η αφαίρεση αυτή, μείωσε την έκταση της επιφάνειας προσάμμωσης κατά ένα μικρό μέρος. Στη κεντρική ζώνη αυτής, που αντιστοιχεί στην παλαιά προβλήτα, τα 120 μ που είχαν προσαμμωθεί, μειώθηκαν κατά 30-35 μ από την αφαίρεση της άμμου των 120.000 m3. Απ’ αυτό προκύπτει ότι την πρώτη τριετία τα υλικά προσάμμωσης ήταν της τάξης των 500.000 m3.

Έκτοτε και μέχρι σήμερα το φαινόμενο της προσάμμωσης μένει “ζωντανό” και εντός της 5ετίας περίπου που μεσολάβησε από τον καθαρισμό (εξάμμωση) του 2000, η συνεχιζόμενη προσάμμωση ξαναγέμισε το χώρο που είχε εξαμμωθεί και ήδη προωθείται η δημιουργία νέας στεριάς και πέρα των 120 m από την αρχική θέση της ακτογραμμής.

Την τελευταία επομένως 5ετία ο ρυθμός προσάμμωσης μειώθηκε σε σχέση με την πρώτη 3ετία, παραμένει όμως ακόμη αρκετά υψηλός και σε μέση ετήσια βάση είναι της τάξης των 7 μέτρων (35 μ νέας προσάμμωσης εντός 5ετίας). Την πενταετία αυτή αποτέθηκαν περί της 150.000 m3 άμμου.

Η ως άνω περιγραφείσα κατάσταση που αφορά το φαινόμενο της προσάμμωσης στη Σκάλα των Νέων Επιβατών, δίδει μια συγκεκριμένη πραγματική εικόνα πορείας και εξέλιξής του.
Αυτή την πληροφόρηση και γνώση θα πρέπει να αξιολογήσομε και να κάνομε εκτιμήσεις για τις αναμενόμενες προσαμμώσεις μετά την επέκταση κατά 1 Km του διαδρόμου προσαπογειώσεων του αεροδρομίου και όχι την αμφίβολης αξιοπιστίας πρόβλεψη των μοντέλων.

Συμπερασματικά, διαπιστώνεται ότι το φαινόμενο της προσάμμωσης όπως αποδεικνύεται από το υφιστάμενο μικρό λιμενικό έργο των Νέων Επιβατών, είναι εξόχως έντονο. Επισημαίνεται σχετικά ότι η διεύθυνση της επέκτασης μέσα στη θάλασσα του διαδρόμου προσαπογειώσεων 10-28 του αεροδρομίου, σε μορφή μασσίφ επιχώματος, είναι σχεδόν ίδια με αυτήν του μικρού θαλάσσιου επιχώματος του αλιευτικού καταφυγίου Νέων Επιβατών.

*

Ολόκληρο το κείμενο του Ι. Κουμαντάκη, ΕΔΩ.

Φυσικά, η προσάμμωση προϋποθέτει την εξάμμωση, δηλαδή τη διάβρωση των ακτών. Και ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί αυτό είναι το τσιμεντάρισμα των ακτών του δήμου Θερμαϊκού και η κατασκευή γιγαντιαίων κάθετων και παράλληλων στην ακτή κυματοθραυστών – έργα που θα αλλοιώσουν δραματικά (θα καταστρέψουν) την εικόνα ολόκληρης της ανατολικής ακτής. Για όποιον δεν έχει αποκτηνωθεί εντελώς, πρόκειται για πραγματικό εφιάλτη…

Θυμίζω ότι το έργο ήδη κατασκευάζεται, παρόλο που εκκρεμεί η προσφυγή του δήμου Θερμαϊκού στο ΣτΕ (εκδικάζεται στις αρχές Δεκεμβρίου – αν δεν πάρει και ΤΡΙΤΗ αναβολή). Αν δεν κάνουμε κάτι ΤΩΡΑ, παράλληλα με την αντίσταση στο άλλο έργο- τέρας, την υποθαλάσσια αρτηρία, τότε χαιρετίσματα…

*

Κόρες και παίδες των ιστολογίων, βάλτε (ξανά) ένα χέρι!

συνεχίζεται εντός...

Ο συνάδελφος ιστολόγος precongs, που καλλιεργεί το μπλογκ episfaleia, έστειλε στα "μτΚ" ένα σχόλιο με το πιο ενδιαφέρον κείμενο για την υποθαλάσσια αρτηρία που είδα ως τώρα. Μπορείτε να το διαβάσετε στο σύνδεσμο των "μτΚ" ή - ακόμα καλύτερα - στο black out, από όπου προέρχεται.
συνεχίζεται εντός...

Τις τελευταίες μέρες με τριγυρίζει ένα όνειρο – θα σας το εξομολογηθώ με εβδομήντα δυο λέξεις.

Μια καλύβα ψηλά στο βουνό, αρμοσμένη σε βράχο. Να βλέπει στις κορυφές, να βλέπει και θάλασσα. Μια ξυλόσομπα, για ζέστα και μαγείρεμα. Λίγα βιβλία, ένα CD και μερικοί δίσκοι. Ένα γύρω τα όντως απαραίτητα. Ένας σκύλος, για παρέα. Πολύωροι περίπατοι στα μονοπάτια. Ένα αγροτικό με καρότσα – χωρίς πινακίδες. Το κοντινότερο χωριό, το λιγότερο δυο ώρες δρόμος. Μακριά από ΔΕΗ, ΟΤΕ, κινητά, κάρτες. Επισκέψεις, δεκτές. Εναλλακτικά, ζητείται θέση σε απομακρυσμένο φάρο. Ποιο μπλόγκιν;
συνεχίζεται εντός...

Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε με μεγάλη επιτυχία, στο κατάμεστο αμφιθέατρο (ένα κόσμημα...) του βιβιοπωλείου - το οποίο, όπως βλέπετε, έχει ήδη στολιστεί Χριστουγεννιάτικα, εν όψει της μεγάλης καπιταλιστικής εορτής των Χριστουγέννων.

Όλοι επαίνεσαν το βιβλίο και καταχέριασαν τον πρωταγωνιστή του, όπως και τον νυν Μπουγατσαδουπόλεως. Ο Νίκος Μπίστης επαίνεσε και τον Σημίτη, τον οποίον ο συγγραφέας προφανώς κατατάσσει στη μεγάλη χορεία των πολιτικών που τάχουν κάνει πλακάκια με τους ρασοφόρους.

(Γνωρίζετε, ίσως, τη "λατρεία" που τρέφω για τον Σημίτη, αλλά το σωστό να λέγεται... ό,τι μπορούσε ο ανθρωπάκος στο συγκεκριμένο θέμα το έκανε! Απλώς, δε μπορούσε κάτι περισσότερο, για πολλούς λόγους).

Σε μια τέτοια συνάντηση ακούγονται πολλά σοβαρά, πολλά σοβαροφανή και πολλά εφυολογήματα. Ενδεικτικά και ανακατεμένα:

* Ο καθηγητής Μανιτάκης, αφού έκανε μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του γεγονότος οτι ουσιαστικά ο Χριστόδουλος κινείται (ιδεολογικά και πολιτικά) εκτός της ελληνικής συνταγματικής τάξης, κατέληξε στο λίαν αισιόδοξο συμπέρασμα οτι η επιροή του χριστοδουλισμού φθίνει και δεν έχει μέλλον. (Με όλο το σεβασμό, διαφωνώ ριζικά).

* Ο Γιάννης Μπουτάρης ξεκίνησε με την αποκάλυψη οτι προέρχεται από θεοσεβούμενη οικογένεια (ο παππούς του έγραφε πριν το 1900 στο τεφτέρι "ο Θεός βοηθός!") και οτι ο ίδιος πιστεύει στο Θεό. Μετά, ποιός είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε...

* Ο καθηγητής (θεολογίας) Πέτρου, τόνισε οτι είναι επιβεβλημένο να καθοριστεί με σαφήνεια το πεδίο εντός του οποίου θα είναι εφικτή η δημόσια παρουσία των ιερωμένων. και επειδή οι ίδιοι δεν πρόκειται να αυτο-περιοριστούν, κάποιος πρέπει να τους το επιβάλλει.

* Ο Νίκος Μπίστης ξεκίνησε αφηγούμενος πως στην κατάληψη της Νομικής το Φεβρουάριο του 1973, την τελευταία μέρα μπήκε μέσα ένας ιερωμένος κουβαλώντας δυο τσάντες γεμάτες τρόφιμα - και έμεινε μαζί τους μέχρι το τέλος. Ήταν, συνέχισε, ένα ζωντανό και δημοκρατικό πνεύμα και χαιρόσουν να συζητάς μαζί του. Ήταν ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος (σοκ στο ακροατήριο!). Και σήμερα, κατέληξε ο Μπίστης, που είναι Αρχιεπίσκοπος, χαίρεσαι να συζητάς μαζί του... (τρία εγκεφαλικά στα πίσω καθίσματα!) Είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος (α, μάλιστα!). Στη συνέχεια ο Μπίστης είπε τον πόνο του, ότι όπου και να πάει κανείς είναι υποχρεωμένος να υφίσταται τον ...αγιασμό, αναφέρθηκε στις δυνάμεις που αντιτίθενται έμπρακτα στον χριστοδουλισμό (ανέφέροντας, προς τιμήν του, και τη νομοθετική πρωτοβουλία του Συνασπισμού) και διακήρυξε οτι είναι ανάγκη η αριστερά να προβάλλει τη δική της ιδεολογία και αξίες (εδώ ξέφυγε στη γνωστή αριστερή θεολογία - it's hard to learn an old dog new tricks!) γιατί αν δεν το κάνει η αριστερά, λέει, ποιός θα το κάνει; (Πάντως όχι ο γνωστός ακραιφνής Ορθόδοξος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο ΓΑΠ! Θα ανεβάσω σε σχόλιο τους σχετικούς συνδέσμους, με στιγμιότυπα από τη μεγάλη του προσπάθεια να πλασαριστεί ως ορίτζιναλ Ορθόδοξος, προς άγραν ψήφων από τις θεούσες!)

* Ο απών Ανδρέας Ανδριανόπουλος (έχασε το αεροπλάνο από τη Μόσχα) έστειλε τη νεοφιλελεύθερη ομιλία του με φαξ και τη διάβασε ο συντονιστής Τραϊανός Χατζηδημητρίου. Σωστός!

* Τέλος, ο συγγραφέας Μανώλης Βασιλάκης ευχαρίστησε τους παρόντες, η εκδήλωση ολοκληρώθηκε ομαλώς και διελύθημεν ησύχως.

_________________

Κάποιοι είπαν πως οι ζηλωτές απουσίαζαν και δεν ...τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση, γιατί είναι επικεντρωμένοι στον αγώνα κατά του τρισκατάρατου Δημητρίου Πανούση. Μάλλον υπάρχει γραμμή από ψηλά (όχι από το Θεό, λίγο ψηλότερα...), να μην ασχολούνται με το βιβλίο, τον Βασιλάκη και όσους τον υποστηρίζουν, γιατί κάνει τζίζ: αν πάνε για μαλλί, κάποιοι θα βγουν κουρεμένοι!

συνεχίζεται εντός...

Μας την έχουν στημένη παντού: στα σουπερμάρκετ, στις παραλίες, στα φαγάδικα. Σήμερα με πέτυχαν εκεί που πήγα να πλύνω τ' αμάξι. Έκανε ψοφόκρυο και μπήκα "μέσα" - πήρα κι έναν εσπρέσσο που δεν πινότανε, αλλά κόστιζε 2 ευρώ (686 δραχμές, περίπου). Ο ραδιοφωνικός σταθμός έπαιζε ένα σκυλάδικο με τον Τερζή - και μετά διαφήμιση:

...στείλτε ΖΩΗ στο τάδε νούμερο για να μάθετε αν στην προηγούμενη ζωή ήσαστε βίκινγκ, εξερευνητής ή ...άλογο!

Πριν συνέλθω, άγνωστος σε μένα σκυλάς, τα ρίχνει:

Ντροπή σου που δεν κατάλαβες ποτέ τι σούχω δώσει
νάχεις το θράσσος να με βλέπεις μεσ' τα μάτια
(ΚΟΥΦΑΛΑ!)
για τη φωτιά και για την άδικη ψυχή σου,
ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ!

Διαφήμιση του σταθμού και μια (άγνωστη και πάλι) γυναικεία φωνή, με τη συνοδεία μιας τρισάθλιας, γλιδιάρικης μουσικής, μας λέει τον καημό της:

Άργησες, δεν ξέρεις πόσο άργησες
άργησες, σαν όνειρο ναυάγησες
(ναυαγούνε τα όνειρα, μανδάμ;)
ό,τι είχα μου το πήρες
(και μετά λέει κάτι για ένα λερωμένο ρούχο, που δεν το συγκράτησα).

Σειρά του Πασχάλη Τερζή, που άδει ένα σκυλοζεϊμπέκικο, με μουσική και ενορχήστρωση κατωτάτης υποστάθμης, αλλά ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ στίχο:

Τις αμαρτίες τις δικές μου
αν χρειαστεί να τις μετρήσω
από τα δέκα δάχτυλά μου
μόνο τα πέντε θα κρατήσω

(τα άλλα θε να τα κόψεις;)

ΡΕΦ(Ι)ΡΑΙΝ:

Μα το δικό σου αμάρτημα
του κόσμου όλα τα δάχτυλα!
(σε σχήμα μούντζας...)

Τώρα το δίκιο σου γυρεύεις
μες το πιοτό και μας τη ζάλη
κι όλο μετράς στα δάχτυλά σου
τις αμαρτίες πούχω κάνει
(μία με την ¨Αντζελα... μία με τη Λέτα...μία με τον Μήτσο...)

Νόμισα οτι τα είχα ακούσει όλα, αλλά το πρόγραμμα είχε αντάξια συνέχεια (μη ζητάτε ονόματα, λέμε!):

(αφού κάτι προηγήθηκε...)
κι επηρεάστηκα, σπάστηκα, βιάστηκα
(πάλι καλά που δε χ.στηκα...)
δεν υπολόγισα εσένα κι όσα είχα
(μαλ.κα!)
μαζί σου ένοιωσα, αγάπησα, υπήρχα
για σέεεενα υπήρχα!

(περί το τέλος, ένα τρισάθλιο σόλο κλαρίνο - για αυτοκτονία. Και μετά αυτός το βιολί του)
Σ' αγαπάω, μη με κατακρίνεις!
(η χορωδία: ουάουουουουου...)

Next (και ξερός) μια αντρική φωνή (εντελώς ψάρι) ρίχνει ένα χορευτικό, δηλαδή γυφτοτσιφτετέλι, ν' ανοίξει η καρδιά μας:

Δε σε νοιάζει
που για σένα πάλι
πάω να τρελαθώ
δε σε νοιάζει
που πατάω γκάζι
λιώμα στο ποτό!

Δεν άντεξα άλλο και βγήκα στο ψοφόκρυο...

συνεχίζεται εντός...

Γράφουν ο Δημήτρης Βαρνάβας και ο Ανδρέας Ξανθός


Στη μεγάλη απεργία των δασκάλων η κυβέρνηση επέμεινε ότι κατανοεί τα δίκαια αιτήματά τους, εκφράζει αμέριστη συμπάθεια, πλην όμως δε μπορεί να δώσει τί-πο-τα. Δεν αντέχει η οικονομία. Το επαναλαμβάνει στους καθηγητές, στους χαμηλοσυνταξιούχους, σε κάθε κλά-δο που κινητοποιείται. Το ίδιο υποθέτουμε θα εισπράξουμε κι εμείς ως νοσοκομειακοί γιατροί.

Όταν κάποιος δηλώνει τόσο επίμονα την αδυναμία του, αναποδογυρίζει τις τσέπες του για να πεισθείς ότι είναι άφραγκος και διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την πρόθεσή του να σε αποκαταστήσει μόλις ανακάμψει, τότε αναπόφευκτα κάμπτεσαι. Πείθεσαι για τη διαχρονική ισχύ του γνωμικού «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» και περιμένεις την ώρα της πολυπόθητης ανάκαμψης.

Με τις μέρες, καθώς μαζεύεις πληροφορίες απ΄ την πιάτσα αρχίζεις να κάνεις δεύτερες σκέψεις. Μήπως τελικά είμαι εύπιστος ή είχα κίνητρο για να πεισθώ;

Με τη γλώσσα των αριθμών

Οι δάσκαλοι δεν πήραν τίποτα. Τουναντίον, ο Αρχιεπίσκοπος πήρε αξιόλογες παροχές, οι οποίες αποτιμώνται σε 800 εκατ. € ετησίως. (ΒΗΜΑ 10/9/06). Το ίδιο και οι μεγάλες επιχειρήσεις: έλαβαν 400 εκατ € ετησίως με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών.

Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε τη συζήτηση εδώ. Με την μεταφορά των παραπάνω 1,2 δις στην υγεία μπορούν να λυθούν τα περισσότερα προβλήματα και να δοθούν ικανοποιητικές απολαβές στους νοσοκομειακούς γιατρούς χωρίς να υπάρξει καμιά συνέπεια για την Εκκλησία ούτε και τους επιχειρηματίες. Η Εκκλησία διαθέτει τεράστια περιουσία και ο κλήρος μισθοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Οι επιχειρηματίες επικαλούνται επενδύσεις, πλην όμως τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών αποδεικνύουν ότι το μεγαλύτερο μέρος από τα 400 εκατ. € πήγε σε διανομή μερισμάτων.

Δεν είναι όμως μόνον αυτά. Είναι κι πολλά άλλα.

œ* Στην πενταετία που πέρασε το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 25%, τα κέρδη των επιχειρήσεων κατά 35% και οι μισθοί κατά 5% (Ελευθεροτυπία 7/10/06).

œ* Η φορολόγηση των μισθωτών γίνεται προκαταβολικά με παρακράτηση φόρου στις αποδοχές. Τουναντίον οι επιχειρηματίες φοροδιαφεύγουν συστηματικά. Με βάση τα επίσημα στοιχεία είμαστε οι πρωταθλητές της φοροδιαφυγής στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Συγκεκριμένα, με την αύξηση του ΑΕΠ η συνολική φορολογική επιβάρυνση (από άμεσους και έμμεσους φόρους και από εισφορές κοινωνικής ασφάλισης) πέφτει στην Ελλάδα από 35,3% για εφέτος, στο 28% έναντι 45% του Βελγίου, 48% της Δανίας, 39% της Γερμανίας, 35% της Ισπανίας, 43% της Γαλλίας, 41% της Ιταλίας, 38% της Ολλανδίας, 34% της Πορτογαλίας, 36% της Αγγλίας κ.λ.π. Η Ελλάδα δηλαδή τείνει να γίνει φορολογικός παράδεισος, αφού οι έχοντες και κατέχοντες δεν πληρώνουν τους αναλογούντες φόρους ή μάλλον τους κλέβουν, όπως και τις εισφορές στην κοινωνική ασφάλιση (Νίκος Νικολάου, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

œ* Τέσσερις στις δέκα επιχειρήσεις σύμφωνα με επίσημα στοιχεία φοροδιαφεύγουν. (βλ. εφημερίδα ΕΞΠΡΕΣ). Οι κυβερνήσεις, προκειμένου να μην κινήσουν εναντίον τους ποινικές διαδικασίες για να εισπραχθούν οι απολεσθέντες φόροι, προτιμούν τη λύση της διάχυσης των ευθυνών σ΄ όλη την ελληνική κοινωνία. Καταφεύγουν σε δανεισμό για να αντεπεξέλθει ο κρατικός προϋπολογισμός. «Το κράτος μαζεύει 48 δισ. ευρώ, ξοδεύει 85, ενώ η κεντρική κυβέρνηση έχει έλλειμμα 9 δισ. ευρώ και κάθε χρόνο δανείζεται 34 δισ. ευρώ». (Π. Δούκας σε έγγραφο προς τους βουλευτές της ΝΔ- ΒΗΜΑ 22/10/06).

œ* Η εισφοροδιαφυγή εκτιμάται σε 5 δις €. (Έθνος 28/10/06). Τα ταμεία, αδυνατώντας να ανταποκριθούν στα νοσήλια των ασφαλισμένων αφήνουν χρέη στα Νοσοκομεία, τα οποία –παρά την προ 2ετίας ρύθμιση Κακλαμάνη- ήδη ανέρχονται στα 1,8 δις €, προκαλώντας οικονομική ασφυξία.

œ* Στην έκθεση που υπέβαλε το Υπουργείο Οικονομικών στην Eurostat ομολογούν ότι η παραοικονομία μπορεί να φτάνει έως και το 30% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος.

œ* Όπως δείχνουν τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ για το 2006, οι μισθωτοί (οικονομικό έτος 2005) παρουσίασαν αύξηση στο δηλωθέν εισόδημα κατά 7,1% και στους φόρους κατά 22,03%. Οι συνταξιούχοι παρουσίασαν αύξηση στο δηλωθέν εισόδημα κατά 7,3% και στους φόρους κατά 29,3%. Αντίθετα ο μέσος όρος για τους ελεύθερους επαγγελματίες, εμπόρους και βιοτέχνες ήταν 10,4% σε ό,τι αφορά την αύξηση των εισοδημάτων τους και 5% σε ό,τι αφορά τη φορολογία. Δηλαδή, από το σύνολο των φόρων που εισπράττει ο κρατικός προϋπολογισμός το 44,5% καταβλήθηκε από μισθωτούς και συνταξιούχους και το 42,1% από νομικά πρόσωπα (επιχειρήσεις)

œ* Στα 500 εκατ. € εκτιμούν τις ετήσιες «απώλειες» των προμηθειών στο Υπουργείο Υγείας, εννοώντας ότι με εφαρμογή σύγχρονης διαχείρισης και πάταξης της μίζας μπορεί το υπέρογκο αυτό ποσό να εξοικονομηθεί. Προκειμένου να υπάρξει μέτρο σύγκρισης αναφέρουμε ότι το ετήσιο κονδύλιο εφημεριών ανέρχεται στα 326 εκατ. € (βλ. προσχέδιο προϋπολογισμού 2007 - ο σύνδεσμος δεν παρατίθεται γιατί παρουσιάζει κάποια προβλήματα)

œ* Η απορροφητικότητα των Κοινοτικών επιχορηγήσεων (Γ΄ ΚΠΣ) είναι χαμηλότατη και κινδυνεύουν με απώλεια δεκάδες δις €. (Δείτε στοιχεία από επερώτηση του ΣΥΝ).

* * *

Θα μπορούσε κανείς να παραθέσει πολλούς ακόμα, ήσσονος σημασίας λόγους. Νομίζουμε όμως ότι «χρείαν άλλων μαρτύρων» δεν έχουμε. Υπάρχουν κονδύλια και μάλιστα επαρκή. Αν τα αθροίσουμε και από το άθροισμα δώσουμε το 25% στην υγεία έχουμε λύσει το μέγιστο μέρος των σημερινών οικονομικών προβλημάτων. Το επιχείρημα της οικονομίας που δεν αντέχει είναι ένα προμελετημένο ψεύδος, το οποίο επαναλαμβάνουν μονότονα, ώστε με την επανάληψη να εγγραφεί στο υποσυνείδητο της κοινωνίας ως αλήθεια.

Η υποχρηματοδότηση του ΕΣΥ, της Δημόσιας Παδείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης στη χώρα μας, δεν είναι μια "αναγκαστική" λύση λόγω δημοσιονομικής στενότητας. Είναι μια πολιτική επιλογή νεοφιλελεύθερης έμπνευσης με στόχο τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, πάντα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Αυτό λοιπόν που χρειάζεται για να ενισχυθεί σοβαρά και να αναβαθμιστεί η Δημόσια Υγεία-Παιδεία, είναι να υπάρξουν άλλες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές προτεραιότητες που υπερβαίνουν την διαχρονικά ασκούμενη κυβερνητική πολιτική των κομμάτων εξουσίας.

Συμπεράσματα

Με την απόφαση του πρόσφατου Γενικού Συμβουλίου της ΟΕΝΓΕ τίθενται με σαφή τρόπο οι διεκδικήσεις των Νοσοκομειακών γιατρών. Διεκδικήσεις που εκφεύγουν από το στενό συντεχνιακό ορίζοντα και θέτουν το συνολικό πρόβλημα της Δημόσιας Υγείας στη χώρα μας, μέρος του οποίου είναι και οι γιατροί.

Για τον αναπροσανατολισμό της πολιτικής υγείας που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια απαιτούνται θεσμικές παρεμβάσεις και χρηματοδότηση, ώστε στο δημόσιο σύστημα υγείας να εισρέουν πόροι ανάλογοι με τα συστήματα των ανεπτυγμένων κοινωνιών. Σήμερα το ΕΣΥ χρηματοδοτείται με τους μισούς πόρους σε σχέση με τα συστήματα υγείας των άλλων χωρών της ΕΕ και ο μαρασμός του είναι αυτονόητος, όταν μάλιστα βρίσκεται αντιμέτωπο με έναν αρπακτικό και παμφάγο ιδιωτικό τομέα υγείας.

Ως νοσοκομειακοί γιατροί πρέπει να διεκδικήσουμε αυτό που δικαιούμαστε. Μεμψιμοιρίες και ανόητες δικαιολογίες δεν έχουν θέση στις δημόσιες, αλλά και τις ιδιωτικές μας συζητήσεις. Ως κλάδος δεν έχουμε κανένα –μα κανένα- λόγο να πεισθούμε ότι η οικονομία δεν αντέχει να χρηματοδοτεί ένα δημόσιο, ποιοτικό σύστημα υγείας και να αμείβει αξιοπρεπώς τους γιατρούς. Ίσως κάποιοι μεμονωμένοι συνάδελφοι να έχουν ιδιοτελείς λόγους να «πεισθούν», κυρίως διότι έχουν επιλέξει ατομικές μεθόδους και δεν τους αφορά ο συλλογικός αγώνας. Αυτούς οφείλουμε να τους εκλάβουμε ως ξένο σώμα και να συμπεριφερθούμε απέναντί τους αναλόγως.

_________________________

Σημείωση: Ο Δημήτρης Βαρνάβας είναι μέλος της Γραμματείας της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών. Ο Ανδρέας Ξανθός είναι πρόεδρος της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Ρεθύμνου. Το άρθρο δημοσιεύεται μετά από συνεννόηση με τον πρώτο συγγραφέα, τον οποίο και ευχαριστώ. Οι θέσεις που αναπτύσσονται δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μου


συνεχίζεται εντός...

Η βόλτα στο monitor σταμάτησε σε δυο πολύ καλά ιστολόγια, που ασχολούνται με το ίδιο θέμα: τα τρέχοντα πολιτισμικά της Μπουγατσαδουπόλεως, με τον Πανούση από τη μια και τη γνωστή ομάδα από την άλλη. Πρώτος ο nickthecreek, ΕΔΩ, και στη συνέχεια ο sfrang, ΕΔΩ. Τα σκίτσα του Προφήτη αλα ελληνικά...
συνεχίζεται εντός...

Στις 26 Οκτωβρίου 1957 πέθανε ο Νίκος Καζαντζάκης. Σήμερα, ένα σύντομο αλλά μεστό χρονικό του βίου του, από τον Πάτροκλο Σταύρου, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
συνεχίζεται εντός...

Τι να σας λέω τώρα... Του Αθανάση ειπόντος "έπρεπε να είχαμε εδώ το λάπτοπ - να ποστάρουμε απευθείας!"
συνεχίζεται εντός...

28 Οκτωβρίου σήμερα - τα "μτΚ", πάντα στην αιχμή της επικαιρότητας, σας παρουσιάζουν το ...περυσινό ποστ Ζήτω η 28η Οκτωβρίου! (εικονογραφημένο).
συνεχίζεται εντός...

Κατά τη διάρκεια των Ρωσοτουρκικών πολέμων του 19ου αιώνα, παρατηρήθηκε μαζική μετανάστευση Ελλήνων ποντίων (αλλά και Αρμενίων), από τον τουρκοκρατούμενο Πόντο, στην ομόδοξη Ρωσία, με αποκορύφωση του φαινομένου κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο (1856-1866). Οι μετανάστες Έλληνες και Αρμένιοι ήταν καλοδεχούμενοι από το Ρωσικό κράτος, γιατί αντικατέστησαν τον τουρκικό αγροτικό πληθυσμό των συνόρων, που είχε φύγει για την Τουρκία ή εξοριστεί.

Για τους μετανάστες προέκυψε σύντομα ένα σοβαρό πρόβλημα, καθώς η πολιτική της ρωσικής κυβέρνησης απέναντί τους χαρακτηριζόταν από πανσλαβικές προθέσεις: οι Ρώσοι επεδίωκαν με κάθε τρόπο τον εκσλαβισμό των Ελλήνων (και όλων των υπολοίπων μη ρωσικών εθνοτήτων) και γι’ αυτό επέβαλαν τον εκρωσισμό των επιθέτων, απαγόρευσαν την ίδρυση ελληνικών σχολίων και ναών, ενώ στις μεγαλύτερες κοινότητες επέτρεψαν τη διδασκαλία της ελληνικής ως ξένης γλώσσας, για μια μονάχα ώρα την ημέρα.

Ήταν επόμενο να προκληθούν αισθήματα πικρίας στις τάξεις των Ελλήνων μεταναστών, αλλά και μια έντονη αντίδραση, ειδικά στο θέμα της γλώσσας. Έφτασε, αγόρια δεκατριών ετών να οργανώνουν σχολικές απεργίες για την υπεράσπιση της μητρικής γλώσσας. Ειδικά στη Γεωργία, οι σχολικές ταραχές ήταν συνεχείς: Οι Ρώσοι δάσκαλοι δεχόντουσαν επιθέσεις και ξυλοδαρμούς, ενώ οι μαθητές συχνά έβαζαν φωτιά στα σχολεία! Αποτέλεσμα της πεισματικής και σκληρής προσπάθειας των Ελλήνων μεταναστών, ήταν η ίδρυση κοινοτικών ελληνικών σχολείων.

Τα σημειώνω αυτά, για να έχουν υπόψη τους οι νεαροί επισκέπτες των «μτΚ» (αν υπάρχουν τέτοιοι) ότι κάποιοι προ-προ-παππούδες τους δε μασούσαν και δεν κώλωναν πουθενά, προκειμένου να υπερασπίσουν (μέσω της παιδείας) την ταυτότητά τους – στοιχειώδες ατομικό και πολιτικό δικαίωμα, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε έναν σύγχρονο όρο. Και ότι οι καταλήψεις τότε δε γινόντουσαν απέναντι στη Μαριέττα Γιαννάκου, αλλά κόντρα στην τσαρική κυβέρνηση, περίφημη για τις …δημοκρατικές της ευαισθησίες. Τέλος, επειδή δε νομίζω ότι αυτές οι πτυχές της ιστορίας των Ελλήνων περιλαμβάνονται στα σχολικά εγχειρίδια και στο αναλυτικό ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολείων της Ελληνικής Δημοκρατίας.

*

Πηγή: Βλάσης Αγτζίδης, Το κίνημα ανεξαρτησίας του Πόντου και οι αυτόνομες Ελληνικές περιοχές στη Σοβιετική ένωση κατά τον μεσοπόλεμο. Στην εργασία του Αγτζίδη υπάρχει και η σχετική βιβλιογραφική τεκμηρίωση.

συνεχίζεται εντός...

Σε ερωτεύτηκα αμέσως μόλις σε είδα. Ένα παλικαράκι που δεν είχε κλείσει τα δεκαεφτά ήμουνα τότε. Εσύ μεγάλη, σαγηνευτική, γεμάτη υποσχέσεις. Νόμισα πως μ’ αγάπησες και συ – ιδέα μου. Μπορεί, κιόλας. Με τα θηλυκά δε βγάζεις άκρη.

Μικρός και άβγαλτος, έπεσα με τα μούτρα. Και συ με έμαθες να καπνίζω, να πίνω, να ξενυχτάω, να παίζω χαρτιά, να μην κομπλάρω με την ηδονή, να μη φοβάμαι τις κόντρες, να ψάχνω. Κράτησα κι εγώ από τις συνήθειες μου δύο μονάχα: να διαβάζω και να γράφω.

Με τη σειρά τα αμφιθέατρα, τα εργαστήρια, τα κομματικά στέκια, τα μπαράκια, τα ουζερί, οι ταβέρνες, τα καφενεία. Πολιτική, έρωτες, όνειρα. Πολλά όνειρα. Τρελά όνειρα. Και πολλοί άνθρωποι, φίλοι και γυναίκες – δεν έμεινε σχεδόν κανένας και καμιά…

Τα πρώτα χρόνια περάσαμε καλά οι δυο μας. Για την ακρίβεια, τέλεια! Όχι ένα και δύο – δώδεκα! Δώδεκα ολόκληρα χρόνια χρυσάφι…

Αγάπησα πολύ, πολλά: γυναίκες, βιβλία, ποιήματα, κόμιξ, ταινίες, αμάξια, γήπεδα, οδοιπορίες, γλέντια, αθλητικά απογεύματα σε γηπεδάκια, συζητήσεις, συναπαντήματα. Ακόμα και την Επανάσταση των προλεταρίων – κι ας έμενα κατά βάθος ένας παραδοσιακός άνθρωπος της υπαίθρου. Και συ δεν έφερνες καμιά αντίρρηση, μου τα έδινες όλα, μου τα επέτρεπες όλα. Και μένα μου άρεσε να σε βλέπω από ψηλά, ξαπλωμένη νωχελικά - και ύστερα να χάνομαι μέσα σου και να εξερευνώ τις πιο απόκρυφες γωνιές σου και να παραμυθιάζομαι ότι καλύτερη από σένα δεν υπάρχει, ότι είσαι η πρώτη και η μοναδική.

Δε χωρίσαμε ποτέ. Εφτά μήνες ήταν όλοι κι όλοι που έμεινα μακριά σου, φαντάρος. Και τότε, σε κάθε ευκαιρία, έτρεχα σε σένα.

Και μετά έγινες στρίγγλα. Χάλασε η όψη σου, η φωνή σου, η αύρα σου. Λες και δεν έφτανε αυτό, άρχισα να υποψιάζομαι πως στη σχέση μας δεν είμαστε μόνοι: υπήρχαν και κανόνιζαν τα πάντα οι νταβατζήδες σου. Αόρατοι για χρόνια, άρχισαν σιγά σιγά να τους ξεχωρίζουν τα αφελή μου μάτια.

Λες να τα φαντάστηκα; Μα κάθε φορά που ήθελα να σε πάρω, μου ζητούσαν να πληρώσω. Με αντίτιμα που τα σιχαινόμουν. Οι πόρτες σου έμεναν κλειστές – έμπαιναν κάποιοι άλλοι, που δεν είχαν πρόβλημα με τη συναλλαγή. Κι εγώ σε συναντούσα κρυφά, απόμερα, όλο και πιο αραιά. Και τότε ακόμα δε με αγκάλιαζες, δεν με άκουγες, δε με παρηγορούσες, Κι έτσι άρχισε να δημιουργείται η γνωστή ψυχρότητα ανάμεσά μας.

Δε μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς την περίοδο που ο απόλυτος έρωτάς μου για σένα μετατράπηκε σε αηδία. Αλλά δε μπορούσα πια να βλέπω τους νταβατζήδες να μπαίνουν ανάμεσά μας και συ να μου γυρίζεις την πλάτη. Αν δε σε είχα ερωτευτεί τόσο, μπορεί να μη σε περιφρονούσα. Θα μου ήσουν, απλά, αδιάφορη. Μια τρύπα που μπαίνεις, γιατί κάπου πρέπει να μπεις, χωρίς συναισθηματικές εμπλοκές.

Ξέρεις πολύ καλά ότι αόρατα αλλά πανίσχυρα νήματα με κρατάνε δεμένο κοντά σου. Ξέρεις ότι προσπάθησα πολύ να τα κόψω, μάτωσα κιόλας, αλλά ήταν αδύνατο. Έχουν περάσει εικοσιεφτά χρόνια, αυτή η σχέση έγινε εφιάλτης, αλλά έγινε πια υποχρεωτική. Θέλω δε θέλω, υποχρεωτική.

Σε βλέπω τώρα και ανατριχιάζω. Μια σταφιδιασμένη, κακιασμένη κωλόγρια, μια ξεφτιλισμένη πουτάνα είσαι. Κι ας φανερώνεσαι καμιά φορά φρεσκολουσμένη και χαμογελαστή κι ας καταφέρνεις τότε να κάνεις τα σπλάχνα μου να αχνίζουν και πάλι από πόθο για σένα. Δε περνά πολλή ώρα και με κατακλύζει η νοσταλγία της φυγής μακριά σου. Γιατί γελάς ξεδιάντροπα, γιατί πουλιέσαι φτηνά στον κάθε καραγκιόζη, γιατί του κάνεις πρόθυμα όλα τα γούστα – και μετά έρχεσαι ξανά σε μένα, να εξαγνιστείς. Και να με παραμυθιάσεις.

Σε μαθαίνουν σιγά σιγά και τα παιδιά μου. Και σε αγαπάνε, γιατί είναι παιδιά και δε μπορούν να ξέρουν τι λέρα και τι χάσιμο είσαι. Και συ τα δολώνεις – όπως έκανες και με μένα. Γιατί το έχεις αυτό το χάρισμα, να φτιάχνεις τους μύθους σου και να τους πουλάς, ακριβώς όπως πουλάνε οι απατεώνες τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Έχω χρόνια να σου μιλήσω. Ούτε σήμερα θα σου μιλούσα, κι ας είναι τέτοια μέρα. Θυμάσαι, ήταν ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, στα 1979… Το πρωί καθώς οδηγούσα για τη δουλειά σε σκεφτόμουν - και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι οπουδήποτε αλλού, οπουδήποτε μακριά σου, θα είμαι ξένος. Και σκέφτηκα ότι εικοσιεφτά χρόνια έχουν πια τη σφραγίδα και το βάρος του οριστικού. Και είπα, ξεφτιλισμένη κωλόγρια, να σου γράψω δυο λόγια στο μπλογκ – για να συναντηθούμε ξανά.

Τι το ήθελα; Με το που το συλλογίστηκα, λες κι άλλαξες όψη – έγινες πάλι η όμορφη μάγισσα της νιότης μου. Αφήνομαι κι εγώ, κι ας ξέρω πως θα με απογοητεύσεις και πάλι – και πολύ γρήγορα μάλιστα.

Απόψε όμως, θα σε κυκλοφορήσω λες κι είσαι άλλη, δηλαδή αυτή που φαντάστηκα πως ήσουν, κάποτε. Φαντάσου και συ πως είμαι εκείνος που ήμουν, ένα τέταρτο του αιώνα πριν. Ας κάτσουμε στο μισοσκόταδο του μπαρ, να μη φαίνονται τα καζάντια μας κι ας πιούμε μαζί, ας χαλαρώσουμε ονειροπολώντας για ένα μέλλον λιγότερο πικρό από το παρόν.

Θεσσαλονίκη μου, καλή μας επέτειο!

συνεχίζεται εντός...

Γράφει ο Νίκος Φωτίου.
Στο τηλεοπτικό καζίνο το παιχνίδι στρώθηκε Kυριακή βράδυ. Στο τραπέζι του πόκερ η NΔ κάνει άνοιγμα με τρεις δήμους, ο ΣYN και το KKE τα βλέπουν. Tο ΠAΣOK κάνει ρελάνς με μια υπερνομαρχία και οι αριστερές δυνάμεις πάνε πάσο. Tότε η NΔ κάνει κόντρα ρελάνς με το λεκανοπέδιο και το παιχνίδι ανάβει.

Στο διπλανό κανάλι-ρουλέτα η μπίλια κάνει γύρες και οι τηλεοπτικοί γκρουπιέρηδες φωνάζουν: Bάλτε τώρα που γυρίζει! H μπίλια κάθεται πότε στο ΠAΣOK, πότε στη NΔ. Oι αριστερές δυνάμεις παίζουν τα ψιλά τους στον κουλοχέρη. Oι παίκτες ιδρώνουν, διαπληκτίζονται. Oι γκρουπιέρηδες μοιράζουν χαρτιά και γυρίζουν τη μπίλια.

Στο τέλος του παιχνιδιού όλοι κάνουν τον απολογισμό τους. Άλλοι χαρούμενοι που τους έκατσε η νομαρχιακή μπίλια κι άλλοι λιγότερο που δεν τους βγήκε το καρέ του δήμου. Πάντως, στο τέλος, όλοι δηλώνουν κερδισμένοι. Aπό την τσέπη κάποιων, καθώς φεύγουν το πρωί νυσταγμένοι από τον ολονύκτιο αγώνα, πέφτουν κανα δυο μάρκες-δήμοι κάτω των δέκα χιλιάδων κατοίκων. Oύτε σκύβουν να τις σηκώσουν. Aστεία ποσά. Pαντεβού και πάλι στον β’ γύρο. Tι κούραση!

Tο ίδιο σκηνικό σ’ όλα τα ιδιωτικά αλλά και τα κρατικά κανάλια-καζίνο. Tα κομματικά στελέχη τζογάρουν την ψήφο μας και μετράνε τα κέρδη τους. O κυρίαρχος λαός μίλησε και τέλος. Oι ψήφοι του, που γέμισαν τις κάλπες, σε λίγες ώρες άδειασαν στα κομματικά θυλάκια και εξαργυρώθηκαν ως μάρκες για το τηλεοπτικό καζίνο.

Tο ήξερα αυτό το σκηνικό, το έχω δει πολλές φορές. Tο έχω σιχαθεί πια.

Tο κομματοκρατικό σύστημα στην Eλλάδα, όσο ξεφουσκώνει κι αδειάζει από κόσμο, τόσο πιο στυγνό και τηλεοπτικό γίνεται. Mιλάω για όλα τα κόμματα. Tα κομματικά επιτελεία/μηχανισμοί ό,τι δεν μπορούν να το ελέγξουν, το θεωρούν εχθρικό και απειλητικό. Aπό τον δήμο και τη νομαρχία ως τη συνδικαλιστική οργάνωση και τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων.

Aς έρθουμε στην πόλη μας. Όλοι οι κομματικοί οργανισμοί εδώ και μήνες ήταν σίγουροι για τον συντηρητισμό της πόλης και το ανίκητο του Παπαγεωργόπουλου. Tα στοιχήματα που έπεφταν, αφορούσαν μόνο το ποσοστό της νίκης του. Όταν μια πρωτοβουλία ανθρώπων της αυτοδιοίκησης με επικεφαλής τον Γιάννη Mπουτάρη ξεκίνησαν μια προσπάθεια το καλοκαίρι του 2005 φωνάζοντας ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι αυτονόητα συντηρητική (ενώ η ηγεσία της είναι) και ότι ο φτερωτός γιατρός δεν είναι άτρωτος, αρκεί να υπάρξει μια κοινή αυτοδιοικητική πρόταση, πολλοί γέλασαν. Oι κομματικοί οργανισμοί της αντιπολίτευσης δεν γέλασαν καθόλου.

Πρώτος ο Συνασπισμός αρνήθηκε διαρρήδην κάθε κουβέντα για σύμπραξη, ακολούθησε το KKE και τελευταίο το ΠAΣOK ώδινεν όρος και έτεκε κομματικό στέλεχος. Στη συνέχεια άρχισε ο πόλεμος. Πολεμοφόδια, τα γνωστά: Πολιτικά επιχειρήματα τραβηγμένα απ’ τα μαλλιά, συκοφαντίες για προδοσία, προσπάθειες ηθικής απαξίωσης των «αιρετικών», απειλές, διαγραφές. H μεν αριστερά μιλούσε για «δυο ψηφοδέλτια του ΠAΣOK», το δε ΠAΣOK για κυριαρχία της αριστεράς στο εγχείρημα του Mπουτάρη και της «Πρωτοβουλίας». Kαι οι δυο μαζί μιλούσαν για θνησιγενές εγχείρημα που δεν θα φτάσει ούτε ως την κάλπη.

Aξιοθρήνητες και ηττοπαθείς εκτιμήσεις. Γιατί δεν έπαιρναν υπόψη τις διαθέσεις του κόσμου, δεν ήθελαν να υπάρχουν αυτές οι διαθέσεις, επειδή δεν μπορούσαν να τις ελέγξουν, επειδή ξέφευγαν απ’ το κομματικό μαντρί. Kομματικοί μηχανισμοί ίδιοι κι απαράλλαχτοι: Έξω από την κοινωνία, πίσω από την κοινωνία, ενάντια στην κοινωνία. Ήταν φανερό. Προτιμούσαν τον προβλέψιμο Παπαγεωργόπουλο απ’ τον απρόβλεπτο και μη ελέγξιμο Mπουτάρη.

Tα λάθη στην πολιτική πληρώνονται και οι Θεσσαλονικείς «τιμώρησαν» όλες τις κομματικές επιλογές: O ατσαλάκωτος τσαλακώθηκε, η επιλογή ΠAΣOK συντρίφτηκε και οι συνδυασμοί της αριστεράς κουτσουρεύτηκαν. Δεν το ‘κανε ο Mπουτάρης αυτό μόνος του, το ‘κανε η θυμωμένη Θεσσαλονίκη.

Tώρα, ας γενικεύσουμε. Ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός πολιτών σε πολλά μέρη της Eλλάδας στις αυτοδιοικητικές εκλογές επέλεξαν ανεξάρτητα, αυτοδιοικητικά σχήματα και ανθρώπους που προτάσσουν το τοπικό και αδιαφορούν για το κομματικό. Aυτό θα πει αυτοδιοίκηση και κοινωνία των πολιτών. Aυτό κάνει τους σοβαρούς αναλυτές να μιλάνε για όλο και περισσότερους ακηδεμόνευτους πολίτες, για τοπικά αποτελέσματα (ακόμη και στις νομαρχίες) μη αναγώγιμα πλέον στην κεντρική πολιτική σκηνή. Aυτό κάνει τους κομματικούς μηχανισμούς να αφρίζουν.

Oι κοινωνίες αλλάζουν, οι μηχανισμοί δεν το αντιλαμβάνονται και, το χειρότερο, δεν το θέλουν. O μηχανισμός είναι πάντα μύωψ και δεν βλέπει παρά την αναπαραγωγή του ως ελεγκτή της κοινωνίας στο διηνεκές. Θέλει αυτός να κατέχει, να ελέγχει και να μοιράζει θέσεις, αξιώματα, προνόμια και –για τα κόμματα εξουσίας- χρήμα. H κοινωνία απηύδησε. Θέλει –στην περίπτωση του τοπικού τουλάχιστον- ανθρώπους με ιδέες, σχέδια, προγράμματα και κυρίως αδέσμευτους και ανεξάρτητους.

Aν τα κόμματα, ιδίως της αριστεράς, δεν το αντιληφθούν, όχι μόνο θα συρρικνώνονται, αλλά η αυξανόμενη απομάκρυνση του κόσμου από τις κομματικές οργανώσεις και τις συλλογικότητες μπορεί να στραφεί σε αρνητικές κατευθύνσεις, να τροφοδοτήσει κόμματα λαϊκιστικά, ακροδεξιά και αντίστοιχους ηγέτες, που έχουν απλώσει τα δίχτυα τους ιδίως σε λαϊκές περιοχές. Aυτό ήδη άρχισε να συμβαίνει (βλ. ποσοστά Kαρατζαφέρη στη Θεσ/νίκη και ιδιαίτερα στο B’ διαμέρισμα)
.
Tα κόμματα έχουν βαρύνοντα θεσμικό λόγο και ρόλο στην τοπική αυτοδιοίκηση. Oφείλουν, όμως, να πάψουν να θέλουν να επιβάλλουν, να ελέγχουν, να κατευθύνουν και να παίζουν στο πόκερ και τη ρουλέτα τις τοπικές κοινωνίες και τους πολίτες. Aλλιώς θα χάνουν. Ως γνωστόν, μόνο τα καζίνα βγαίνουν πάντα κερδισμένα. Διάλειμμα για κατούρημα και διαφημίσεις…

Nίκος Φωτίου
Μέλος του Συνασπισμού
και της «Πρωτοβουλίας για τη Θεσσαλονίκη»

συνεχίζεται εντός...

Το έργο το έχουμε ξαναδεί: Η ΔΑΚΕ προσπαθεί τώρα να σπάσει την απεργία των δασκάλων, όπως έκανε και η ΠΑΣΚΕ πριν μερικά χρόνια, επί ΠΑΣΟΚ, στη μεγάλη απεργία των καθηγητών. Θα το καταφέρει, μάλλον. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε να πέσουν όλοι, λυτοί δεμένοι, να πείσουν και τους συναδέλφους τους που δεν απεργούν, να μπουν κι αυτοί στο παιχνίδι.

Ωστόσο, το μεγάλο μάθημα αυτής της συγκλονιστικής απεργιακής προσπάθειας των δασκάλων είναι πως ο μόνος τρόπος για να πετύχουν οι εργαζόμενοι την ανατροπή της οικονομικής τους εξαθλίωσης και μια στοιχειώδη αναδιανομή του πλούτου είναι η συνδυασμένη προσπάθεια. Εκπαιδευτικοί και γιατροί και τραπεζικοί και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα ΜΑΖΙ. Αλλιώς, η όποια κυβέρνηση στο τέλος θα τα καταφέρνει να μας τσακίζει, έναν έναν χωριστά. Μέχρι να έρθει η ώρα να παραδώσει την κυβερνητική εξουσία στους άλλους, που περιμένουν να έρθει η ώρα τους, δηλαδή να απελπιστούν οι πολίτες από ετούτους και να τους προτιμήσουν.

*
Ανανέωση: απεργία και συλαλλητήρια 3 και 9 Νοεμβρίου, η πρόταση προς τις ΓΣ. Με άλλα λόγια, ο Γολιάθ μπορεί ν' ανοίξει σαμπάνιες... Ανεξάρτητα από αυτό, ένα ακόμα "μπράβο" στους δασκάλους, για τη μεγάλη τους προσπάθεια. Κρίμα όμως, γιατί έφτασαν στο παρά πέντε...
συνεχίζεται εντός...

Στο δημοτικό σχολείο ενός χωριού της Χαλκιδικής, παλιά - πριν ανακαλυφθούν οι απεργίες των δασκάλων. Ο δάσκαλος ρωτάει τον κουμπούρα της τάξης.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Για πες μας Μανωλόπουλε, πόσοι ήταν οι Τρεις Ιεράρχες;

ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΣ: …

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Άντε βρε Μανωλόπουλε, εύκολο είναι… πόσοι ήταν οι Τρεις Ιεράρχες;

ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΣ …

Ο πισινός του Μανωλόπουλου, μεγάλη λέρα, του ψιθυρίζει: «δύο». Ο Μ. περιχαρής σηκώνει το κεφάλι και το αμολάει: «Δύο!»

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Μπράβο! Για πες μας τώρα και τα ονόματά τους…

ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΣ: …

Ο πισινός του Μ. (μεγάλη λέρα) ψιθυρίζει: «Ο Λουκάς»

Ο Μανωλόπουλος σηκώνει πάλι το κεφάλι και απαντά με σιγουριά: «Ο Λουκάς, κύριε!»

Ε, σήμερα ο «Μανωλόπουλος» είναι από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της Βόρειας Ελλάδας. Η τύχη της «λέρας» αγνοείται.
συνεχίζεται εντός...

Το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο έφερε την ακόλουθη πρόσκληση:

Σας καλούμε στην παρουσίαση του βιβλίου
του Μανώλη Βασιλάκη «Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι
Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Αντώνης Μανιτάκης, Νίκος Μπίστης, Γιάννης Μπουτάρης, Ιωάννης Πέτρου
Συντονιστής: Τραϊανός Χατζηδημητρίου

H εκδήλωση θα γίνει την Τρίτη 31 Οκτωβρίου, ώρα 8.00 μ.μ.,
στο βιβλιοπωλείο-πολυχώρο ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ-ΠΑΙΔΕΙΑ «ΑΝΑΤΟΛΙΑ»
(Δημ. Γούναρη 39, απέναντι από την Καμάρα)

Εκδόσεις ΓΝΩΣΕΙΣ ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ-ΠΑΙΔΕΙΑ
συνεχίζεται εντός...

ΤΡΟΜΕΡΕΣ δηλώσεις Μουνιόθ:

Αν βάζαμε εμείς το δεύτερο γκολ, οπωσδήποτε η εξέλιξη θα ήταν διαφορετική...

Πως λέμε αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα ήτανε πατίνι, στη γλώσσα του Μουνιόθ;
συνεχίζεται εντός...

...που θα προέκυπτε από τη συνάντηση των δασκάλων με τον Πρωθυπουργό της χώρας. Οι αντοχές της οικονομίας (λέει οκ. Καραμανλής) δεν επιτρέπουν την ικανοποίηση των οικονομικών αιτημάτων τους. Ακριβώς την ίδια απάντηση δίνει ο κ. Πρωθυπουργός στους εκπροσώπους των Τραπεζών, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των μεγαλοεισαγωγέων - και άλλων αναξιοπαθούντων κλάδων. Είχε όμως και κερασάκι, που δε σερβίρεται στους άλλους: "Οι εκπαιδευτικοί είναι πρότυπα για την κοινωνία" είπεν ο κ. Πρωθυπουργός.

Ο λόγος σου με χόρτασε...
συνεχίζεται εντός...

Το ποστάκι αφιερώνεται στο φίλο Στέλιο που απορούσε γιατί δε μου άρεσε καθόλου η ολοκαίνουρια πλακόστρωση της παραλίας σε Περαία - Νέους Επιβάτες, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η αποθέωση της ...ευθείας γραμμής, επί πολλά μονότονα χιλιόμετρα. Η πρώτη φωτογραφία είναι από το Αργοστόλι.



συνεχίζεται εντός...

...θα κυβερνούν το νομό και το δήμο Θεσσαλονίκης για άλλα τέσσερα χρόνια. Με τις υγείες μας - και να λείπουν, παρακαλώ, τα ειρωνικά σχόλια των νοτίων, οι οποίοι τα έκαναν εξίσου μούσκεμα, γενικώς.
συνεχίζεται εντός...

Σάββατο μεσημέρι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αναζήτησα τρία βιβλία. Το πρώτο («η μάστιγα του Θεού») το βρήκα αμέσως, στον ΜΑΛΛΙΑΡΗ. Το δεύτερο το βρήκα στο ΚΕΝΤΡΙ, λίγο παρακάτω στην Δημητρίου Γούναρη. Το τρίτο δεν το βρήκα καθόλου – και με στεναχώρησε αυτό, γιατί επρόκειτο για το «Χημείο του Παρακράτους». Φίλες και φίλοι, έχω την τιμή να γράψω σήμερα δυο λόγια για το «μικρό ημερολόγιο συνόρων» του Γκασμέντ Καπλάνι, που διάβασα «με τη μία».

1. Το βιβλίο διαβάζεται πολύ εύκολα. Έχει ένα μικρό προοίμιο, 30 σύντομα κεφάλαια κι έναν κάπως μεγαλύτερο επίλογο.

2. Κάθε κεφάλαιο έχει δύο μέρη: στο ένα παρουσιάζεται η ζωή του Αλβανού μετανάστη στην Ελλάδα – από τον πρώτο καιρό (1991) μέχρι σήμερα και το δεύτερο είναι ένα χρονικό των πρώτων ημερών, όταν μια νεοσύστατη παρέα πέντε Αλβανών (παράλληλα με χιλιάδες άλλους) περνάνε τα σύνορα και βρίσκονται σ’ ένα στρατόπεδο προσφύγων, στις Φιλιάτες.

3. Κατά τη γνώμη μου, αυτό το δεύτερο μέρος είναι και το πιο πετυχημένο του βιβλίου. Παρουσιάζει με ξεχωριστό χιούμορ, απλότητα, διεισδυτικότητα και περιγραφική δεινότητα τη ζωή στην πάλαι ποτέ κομμουνιστική Αλβανία, καθώς και τις πρώτες δύσκολες μέρες των φυγάδων στην Ελλάδα.

4. Το πρώτο μέρος κάθε κεφαλαίου παρουσιάζει (με αρκετές επικαλύψεις / επαναλήψεις) τη δυσκολία προσαρμογής του μετανάστη στην καινούρια χώρα, τα προβλήματα της γλώσσας, το ρατσισμό των ντόπιων σε ποικίλες εκφράσεις του, ακόμα και τις αντιθέσεις μεταξύ των μεταναστών και την ριζικά διαφορετική αντίληψη της «δεύτερης γενιάς» - δηλαδή των παιδιών που μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Εδώ, πέρα από τις πολλές καίριες παρατηρήσεις, εντοπίζονται και κάποιες σημαντικές αδυναμίες.

5. Η ελληνική κοινωνία παρουσιάζεται σαν ένας μονοδιάστατα εφιαλτικός χώρος για τους μετανάστες – και οι απόψεις που διατυπώνει ο Καπλάνι ολισθαίνουν αρκετές φορές στην υπερβολή και το μελό. Αγνοείται σχεδόν απολύτως εκείνη η πλευρά των σχέσεων μεταξύ ντόπιων και μεταναστών, η οποία είναι πολύ πιο φωτεινή και εγκάρδια απ’ όσο (δεν) αφήνει ο συγγραφέας να εννοηθεί. Κι αυτό δεν το λέω γενικώς και αορίστως, αλλά από προσωπική εμπειρία, τόσο από το χωριό μου στην Καλαμάτα, αλλά και από το χώρο της δουλειάς μου, τόσο στο ελεύθερο επάγγελμα όσο και στο ΕΣΥ. Ένα πρόσθετο συγκεκριμένο παράδειγμα, η αποφασιστική αντίδραση των γιατρών του ΕΣΥ, όταν πριν μερικά χρόνια, κάποιος από τους Υπουργούς Υγείας θέλησε να περάσει την απόφαση πως οι ανασφάλιστοι (πρώτα και κύρια οι μετανάστες) δεν δικαιούνται δωρεάν περίθαλψη στις μονάδες υγείας του ΕΣΥ. Η ελληνική κοινωνία το απέρριψε αυτό, χωρίς πολλά πολλά.

6. Τονίζεται, πολύ σωστά, ο έκδηλος ρατσισμός πολλών ΜΜΕ (όλων των ΜΜΕ, αφήνει να εννοηθεί ο συγγραφέας) απέναντι στους μετανάστες, αλλά δε γίνεται καθόλου λόγος για τις υπαρκτές κοινωνικές και πολιτισμικές δυνάμεις που στέκονται στο πλευρό τους. Αυτό εκφράζεται ΚΑΙ σε πολιτικό επίπεδο. Και στη λογοτεχνική παραγωγή, σ’ ένα βαθμό.

7. Ο επίλογος μας δίνει ανάγλυφα, με πικρό χιούμορ, την εικόνα της ελληνικής γραφειοκρατίας, όπως την βρίσκει μπροστά του ο μετανάστης. Δεν είναι πολύ διαφορετική απ’ αυτήν που αντιμετωπίζει ο ντόπιος πληθυσμός – είναι απλώς, λόγω του μεγάλου αριθμού των μεταναστών που έχει να αντιμετωπίσει, με τη γνωστή της μαλθακότητα και αναποτελεσματικότητα, μια πρόσθετη πηγή άγχους και δεινών. Και το πράγμα θα χειροτερέψει, όσο οι μετανάστες μας θα γίνονται αυτοαπασχολούμενοι, επιχειρηματίες κλπ και θα έχουν να αντιπαλέψουν, όπως και οι ντόπιοι κάτοικοι, τα θηρία που λέγονται εφορία, ασφαλιστικά ταμεία κλπ.

8. Η γραφή του Καπλάνι είναι απλή, δημοσιογραφική, χωρίς εκπλήξεις – ευχάριστες ή δυσάρεστες. Προσωπικά μου άρεσε αυτό, καθώς εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο το αντικείμενο του συγγραφέα και το βιβλίο.

9. Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα αξιόλογο βιβλίο, που αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Επαναλαμβάνω ότι ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι ότι είναι εξαιρετικά διαβαστερό.

*

Στα ιστολόγια υπάρχουν:

Μια καλή συνέντευξη του Καπλάνι στον Ζούρη

Ένα μακροσκελές κείμενο του Πιτσιρίκου, από την παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα.

Ένα φορτισμένο κείμενο του συμπατριώτη του συγγραφέα Ν. Agoστην Κλειδαρότρυπα.

Μια βόλτα στις μηχανές αναζήτησης μας αποκαλύπτει και μερικές βιβλιοπαρουσιάσεις στις εφημερίδες:

Του Παντελή Μπουκάλα, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Της Λίλης Εξαρχοπούλου, στα ΝΕΑ.

Της Όλγας Σελλά, επίσης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

συνεχίζεται εντός...